HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Niet ver van Ruoms doorkruisten we een dorre hoogvlakte bezaaid met kalksteenblokken- en platen. Hier vindt men de drie dolmens van Font Méjannes, het is ook de naam van de bron die de beek onderaan de vallei voedt.   Deze dolmens maken deel uit van de uitgestrekte necropolis van  Bourbouillet m et ongeveer vijftig dolmens die dateren van 3500 jaar voor Christus. Een necropolis is een begrip uit de oudheid, het slaat op een grote uitgestrekte begraafplaats.  De dolmens van Font Méjannes zijn het best bewaard gebleven. Er werd begraven in de holen van de dolmens. Deze necropolis werd al in de Romeinse tijd geplunderd. De Romeinen zochten naar brons om het om te smelten voor hergebruik. Een dolmen is een megalithisch grafmonument en een variant op het hunebed. Verschil zit in het feit dat de grote zwerfkeien die voor dolmen zijn gebruikt, zijn bewerkt tot relatief platte platen. Dolmens komen voor in Engeland, maar zijn vooral gevonden in Frankrijk. Ze bestaan gewoonlijk uit een grote

Net nadat we afgelopen zondag aan onze fietstocht in de zuidelijke Ardèche waren begonnen stopte ik even om een foto te nemen van de druivenvelden. Ik had mijn camera nog niet uit mijn stuurtas of Mart riep 'kijk eens achter je'. Daar kwamen ze, een kudde schapen, oh jongens, wat mooi.  Voor in de kudde een grote witte Tatra hond, ze komen uit Polen. Wat een pracht van een beest. Haha, echt weer iets voor mij, ik bleef te lang staan om foto's te nemen en de schapen stopten niet voor mij, die liepen gewoon door. Ik stond middenin een kudde schapen en knipte ook maar gewoon door. De herder keek eens om, gaf me een geruststellend knikje en ik bleef netjes staan tot alle schapen voorbij waren. Blijkbaar is de kudde en zijn herders gewend om zich te verplaatsen over de openbare weg want ze stoppen nergens voor, dan kunnen ze natuurlijk wel aan de gang blijven. Dus fietsers en auto's wringen zich in de kant en de honden hebben het druk met alles in goede banen te leiden. De b

  Het zou zondag in het zuiden van de Ardèche vijf graden warmer zijn dan bij ons dus reden wij naar Ruoms om daar met een fietstocht te beginnen. Strakblauw en vijftuin graden maar dat bleek niet warm genoeg te zijn als je die ijskoude noordenwind tegen had. En tegenwind heb je vaak op de fiets. Maar ik ga niet klagen want de de route was prachtig, hij krijgt een acht plus, en dat maakte veel goed. Hier waren we nog maar net begonnen en we kruisten met het fietspad waarop we reden de toegangsweg naar de camping waar mijn halve familie vaak komt. Over een paar weken gaan we op bezoek bij een van mijn zussen die daar dan voor weken verblijft. Ik kon het niet laten om 's avonds een appje naar een paar familieleden te sturen met de opmerking 'waar is dit'? Ze wisten het allemaal. Ongelooflijk, wat een water in de Ardèche, 's Zomers kan je vanaf de camping die rechtsachter ligt gewoon door het lage water naar dat eilandje lopen, dat hoef je nu niet te proberen. Aan de ander

Niet kapot te krijgen, mijn artisjok. Hij staat er al jaren en blijft maar mooi zijn. Een keer gaf hij bijna de geest maar kwam toch weer boven de grond. Ik heb rondom alle onderste oude bladeren weggetrokken, de grond wat koemestkorrels gegeven en dat is het. Ik vind het een koninklijke plant, kijk alleen maar eens naar dat prachtige blad Hier en daar zie ik een bloemetje in de aardbeienplantjes. Hard gaan ze nog niet, ze krijgen wel zon genoeg maar willen meer warmte en die is er nu niet  Staat er opeeens een hele grote pol met komkommerkruid aan de rand van de moestuin. Die blijft voorlopig in zijn geheel staan, al was het alleen maar om dat mooie tere bloemetje in die fijne kleur blauw. Terwijl ik deze foto van het mooie vijgenblad maakte kwam de zon opeens door de wolken en ja, dat maakte de foto af. Verder valt er nog niet zoveel te melden over de moestuin. Wel dat we hem wat kleiner gaan maken. We hebben geen aardappels en uien meer gepoot en zetten wat minder bonen. Meestal heb

In de zomer van 1995 vierden we echt vakantie wat we eigenlijk de meeste daaropvolgende zomervakanties zouden doen. Geklusd werd er in het voor- en najaar als het zo uitkwam. We maakten de mooiste wandelingen die zomer, zo leerden we onze vallei en zijn omgeving kennen en maakten ook kennis met veel bewoners. Dat leuke hoekje met die bos seringen wat deze week op mijn blog stond was er nog niet, dat moest allemaal nog komen. Ook hing er nog geen druif en er stonden nog geen potplanten, ik was al blij dat ik zo'n hoek weer een beetje toonbaar had gemaakt en en zette er als 'sier' een stokoude kruiwagen neer die we in de schuur hadden gevonden. Hij zakte een paar jaar later van ellende in elkaar. Mart haalde brood bij de bakker die er toen nog zat in Saint Julien du Gua. Die reed in die tijd zelfs nog  een paar keer per week de dichtsbijzijnde dorpen af met zijn broodwagen. Dit tweedehandsbromfietsje wat uit Stolwijk meekwam is in de beginjaren goed van pas gekomen. We kregen

Het voordeel van die plastic brievenbussen, hoe lelijk ik ze ook vind staan tegen die mooie oude muur van onze garage, is dat de pakketbezorgersvan de Franse Post tegenwoordig een sleutel hebben van van die bussen en daar stoppen ze de kleinere pakketten in. Ik krijg dan een mailtje van die pakketdienst dat het pakket bezorgd is, loop de trap op  naar boven en kan mijn pakket uit de bus halen. Dus al je zeker weet dat het wel in de bus past hoef je niet thuis te blijven. Maar als het een groter pakket is en we moeten echt weg hang ik tegenwoordig gewoon een briefje boven aan de ijzeren trap dat het pakket beneden aan de trap neergezet mag worden en dan komt het ook wel in orde. Ik let erop dat als het mogelijk is de bezorging via La Poste gebeurd. Onze factrice Natacha en haar collega zijn schatten, zo servicegericht. Dat was een paar jaar geleden wel anders, Dan werd ik gebeld door zo'n pakketbezorger dat hij ons adres echt niet kon vinden en het weer mee terug naar het sorteercen

Koud, regenachtig, guur, hagel en sneeuw, er was van alles voorspeld en we kregen het gisteren allemaal. In zo'n geval gaan we booodschappen doen, die moeten toch ook gedaan worden. Jammer dat ik mijn camera niet bij me had, ik nam deze foto met mijn telefoon maar als je de foto vergroot kun je zien dat er wat sneeuw ligt op de verste hellingen. Het zal ter hoogte van Col de 4 Vios zijn, dat is zo'n 1100 meter hoog. De col de Mezenc (1753m) die daar in de buurt ligt zal ongetwijfeld een witte hoed hebben. We vertrokken rond 9 uur met 4 graden en regen naar Privas en kwamen twee uur later terug met de boodschappen, het was nog steeds 4 graden en nu hagelde het. Sneeuw- en hagelbuien volgden elkaar op dus dan de middag ook maar nuttig besteden. Als we in het voorjaar veel tuinwerk hebben en het weer is goed zijn we liever buiten bezig, het huishouden wordt dan behoorlijk verwaarloosd in huize Berends. Eerst alle stofnesten van afgelopen winter verwijderd en daarna met een emmertj